نکند در سرازیری باشیم!!

بعد از مدتها اومدی ٬ رو به روی من نشستی و می گویی... 

تو حرف می زنی و من به یاد گذشته می افتم ... به یاد تمام موضوعاتی که با هم سرشان بحث می کردیم.یا من قانع می شدم یا( گاهی ) تو و یا بی خیال می شدیم... 

آنجنان قاطعانه نظرمان را می گفتیم که دیگری را به پذیرفتن یا انکار کردن وادار می کرد٬ نه به سکوت! 

آنچنان حرف می زدیم چون انسانهایی که برای صدها سال دیگر برنامه٬ ایده و عقیده دارند و پایبند به آن هستند ... 

من و تو٬ دو دنیای برنامه ریزی شده بودیم. دو دنیای قاطع . دو دنیای مصمم به تصمیماتمان. 

بعد از مدتها اومدی ٬ رو به روی من نشستی و می گویی...  

بالاتر رفتن سنت در چهره ات کمی مشخص شده. جا افتاده تر شدی. عاقل تر شدی! 

من هم تغییر کردم. لاغرتر شدم. بزرگتر شدم! 

اما تفاوتهای ما با گذشتمان این نیست!! 

تو حرف می زنی و موضوعاتی را مطرح می کنی (که باهم سرشان بحث می کردیم) و حالا می فهمم که من چقدر تغییر کردم!  

چیزی را تایید می کنم که قبلا تکذیب می کردم!

چیزی را نرمال می دونم که قبلا فاجعه تلقی می کردم! 

نسبت به چیزی بی تفاوت شدم که قبلا رویش پافشاری می کردم! 

و کاری را انجام داده ام که در گذشته در مخیله ام نمی گنجید! 

. 

. 

. 

و تو نیز! 

من بی ثبات نبودم.تو هم بی ثبات نبودی اما آنچنان تغییر کردم٬ آنچنان تغییر کردی و آنچنان تغییر کردند انسانها که فقط مقایسه ی گذشته و حال می تونه این تغییرات رو اثبات کنه. درست مثل کودک خواهر من که در جلوی چشمانم بزرگ شد اما تغییراتش را هیچ متوجه نشدم! 

گاهی بد نیست یه نگاهی به خودمان در گذشته بیندازیم. نکند در سرازیری باشیم!!