درهم برهم

نمی دونم چی شده که دیگه نوشتنم نمی یاد!

نه اینکه خبری نباشه، نه! خبر زیاده اما شنیدنی یا دیدنی نیست! حس کردنیه!

تا حالا به این موضوع فکر کردی که دور و برت پر از خبر باشه اما نتونی برای کسی توضیحش بدی چون فقط تویی که میتونی حسش کنی؟!! نه بابا، دیوونه نشدم، درهم برهم های این پست رو بخونی متوجه میشی:

* این روزها اطرافیانم مصمم شدند. اطرافیانم جدی شدند. همه هدفمند شدند. البته برای من! 

اما کاری انجام نمیشه. در واقع نیرو وارد میشه اما جابه جایی صورت نمیگیره! 

دلیلش رو نمیدونم! به قول دوست عزیزم خاطره : میدونی که کاری باید انجام بشه،می دونی که فرصت زیادی باقی نیست ، زمان درگذره، اما کاری نمی کنی.حوصله اش رو نداری.شوق و شوری برای انجامش رو نداری و همین اعصابت رو خورد میکنه!! 

 (دیروز یکی از دوستان می گفت کاش حداقل عاشق بودی که دلیلی داشتی برای موندن اما می دونم عاشق هم نیستی ، پس چه دردی داری که نمی ری؟؟!!) 

*بزرگترین نابکاری آن است که بپنداریم برای آنکه برترین باشیم باید دست به ویرانگری چهره دیگران بزنیم . اُرد بزرگ 

و حالا ما که خود درگیر موندن هستیم و تکانی نمی خوریم ، خوار چشم دیگران شدیم تا از ترس اینکه مبادا از جای خود بلند شیم و فکر حرکت به سرمان بزند ، دست به ویرانی چهره ی ما زده اند!  

همه برای هم می زنند غافل از اینکه بدانند او خود برای خود زده است!!  

چه ابلهانه رفتار می کنند این روشنفکران! 

*مردانی که بیشتر از حقوق و هنجار زنان پشتیبانی می کنند خود بیشتر از دیگران به نهاد زن می تازند . اُرد بزرگ