قربانی شدگان

می دونم دوستت دارم .می دونی دوسم داری اما ادامه ی زندگی با هم ممکن نیست!نمی تونیم در کنار هم روزها رو سپری کنیم! 

وقتی قاضی دادگاه میگه" تصمیمتون رو گرفتید؟؟ نیازی به فرصت ندارید؟؟" ، تو رو می بینم که اشکها امونت نمیده. تو گریه می کنی و من تعجب! اشکهای تو هزاران حرف برای گفتن داره  . اشکهای تو بالاخره به یادت آورد که مردی با وجود اون همه غرور و خودخواهی ، زمانی رو تجربه میکنه که تنها کلمه ی  درماندگی  شایسته ی توصیف آن لحظه است. 

تو گریه می کنی و من فقط نگاهت می کنم.اشکی برای ریختن ندارم اما چنان چنگکی در شقیقه ها و رشته های عصبی ام فرو رفته که حتی توانایی پلک زدن رو هم ازم گرفته. 

 به دونه دونه ی اشکهات نگاه می کنم و در ذهنم به دنبال مقصر می گردم تا بلکه کسی رو پیدا کنم و دق و دلیم رو روش خالی کنم! مقصر؟!

من؟ ( که نتونستم اونقدر تو رو عاشق خودم بکنم تا به خاطر من هم شده یاد بگیری چگونه در زندگی مسئولیت پذیر باشی)

تو؟ ( که نتونستی بی مسئولیتی - عاملی که باعث جدایی ما شد – رو در خودت از بین ببری )

پدر و مادر من؟( که به من یاد ندادن چگونه همسرم را در داشتن خصوصیت های نداشته اش یاری دهم)

مادر تو؟ ( که در تمام سا لهای تربیتت به تو آموزش نداد چگونه مثل یک مرد – به دور از غرور – مردانه رفتار کنی) 

نه! مقصری نیست یا شاید همه به یک میزان مقصرند. به نتیجه ای نمی رسم!

پدر و مادران ما هم ناخواسته قربانی آموزش های نداده ی پدر و مادرانشان و یا جامعه شان هستند.  

 دادگاه برای تغییر تصمیممان فرصتی میذاره .تو رو نمی دونم اما من تصمیم خودم را گرفتم! 

من و تو قربانی هستیم .

 قربانی قربانی شدگان!  

......................................................

* وقتی خودمون رو جای دیگران میذاریم ، اونوقته که می تونیم کمی از احساس اونها رو درک کنیم!  

*من واقعی در این داستان واقعی نقشی ندارم (اشتباه نشه!)