تلخ

بهمن داره میاد.ماهی که همیشه دوستش داشتم، تا اندازه ای که دوروبریهام هم  مجبور بودند دوستش داشته باشند. همیشه و همیشه روزی که برای اولین بار چشمهامو باز کردم و پا به این دنیا گذاشتم برام مقدس بود به معنی دقیق خود کلمه. 

همه انسانها روز تولدشون رو دوست دارن اما انگار من بیشتر از دیگران به این روز اهمیت می دادم ! از یک هفته قبل روز به روز به همه یادآوری می کردم که فلان روز چه روز بزرگی خواهد بود!!! از روی خودخواهی یا خودپسندی نبود . فکر میکردم که همه باید روز ورودشون به این جهان رو مهم و مقدس بدونند چراکه اون روز وجود پیدا کردند و همین دلیل برام کافی بود!

قبولی در دانشگاه و دور شدن از خونه شرایط رو عوض کرد . تولد من فقط تبریک خانوادم، فامیل و دوستام با زنگ و  smsبود. البته با توجه به امکانات موجود، دوستام همیشه سعی در خوشحال کردن من در اون روز داشتند .

و حالا که درسم تموم شده و برگشتم خونه و بهمن داره میاد، دیگه شور و شوقی در من نیست.بهمن فقط برای من یادآور گذر زمانه! اینکه سالها با چنان سرعتی سپری میشه که گویی آخر زمان رسیده و سالها هم هرچه سریعتر باید خودشون رو به اتمام برسونند.

 بهمن یعنی پایان یک سردرگمی و شروع یک سردرگمی دیگر. شروع یک نگرانی دیگر!

دیگه در سنی نیستم که این حرفها قابل قبول باشه اما باید اعتراف کنم الان در نقطه ای هستم که هدفم رو گم کردم! و مهم تر از همه، انگیزه! همینه که باعث میشه بی رحمانه راجع به مهم ترین روزم صحبت کنم و بی رحمانه بگم که در دنیای یزرگتر ها وجود پیدا کردن دلیل کافی نمی تونه باشه برای شاد بودن در این روز!

حالا می فهمم چرا وقتی کوچکتر بودم ،بزرگترها کمتر از من به اولین روز ورودشون اهمیت میدادند!

وقتی روح آدم خسته است انگار تمام دنیا خسته است ، انگار جسمم هم خسته است. حتی خسته از فکر کردن ... 

چه سود از تابش این ماه و خورشید

که چشمان مرا تابندگی نیست

اگر کس را نشاط زندگی هست

مرا دیگر نشاط زندگی نیست...